باورهای فرهنگی مردان در حفظ و ارتقای سلامتی  آنها نقش بسزایی خصوصا در دوران  کرونا دارد. جنس مذکر در همه گروه های سنی از کودک و نوجوان تا میانسال و سالمند نسبت به زنان در معرض فاکتورهای خطر بیشتر و در نتیجه مرگ و میر بالاتری است. به طوری که امید به زندگی در بدو تولد معادل 74.6سال برای مردان و 78سال برای زنان است.

به غیر از بیماری های دوره نوزادی و کودکی در سایر دوره های زندگی نیز عوامل خطر محیطی و شغلی، عادات و رفتارهای نادرست مانند مصرف سیگار، الکل و مواد مخدر، همچنین استرس های مختلف سلامت مردان را تهدید می کند.
متأسفانه اغلب مردان به سلامت جسم و روح خود چندان توجهی نمی کنند. باورهای فرهنگی، ریسک پذیری و توجه کمتر مردان به خطر را تقویت می کند. مردان فکر می کنند که اگر نقش اجتماعی آنها زنده و پویا است، از سلامت کامل برخور دارند.

مردان کمتر از زنان به پزشک مراجعه می کنند و اغلب ارجاعات آنها به پزشک نیز به علت بیماری های جدی است. در حالیکه لازم است، حتی با وجود احساس سلامت، برنامه ای منظم برای معاینات پزشکی و مراجعات بهداشتی تنظیم کنند.
یافته های به دست آمده از یک مطالعة کیفی نشان میدهد که دغدغه های اقتصادی، مسائل خانوادگی، فقدان تأمین اجتماعی و دغدغه های ناشی از مدیریت کلان از جمله عوامل بازدارندة فکری مهم در اولویت دهی به سلامت مردان ایرانی به حساب میآید. به علاوه، وضـعیت اجتماعی، شرایط سخت اشتغال، مشکلات اقتصادی، روشهای مقابله با استرس، عقیده به قدرت مردانگی، نژادپرستی، ناآگـاهی و برخی عقاید مذهبی خاص از جمله عوامل مؤثر بر ترجیح بندی مردان در خصوص بهره مندی از خدمات سلامت دانسته شده اند.

یافته های پژوهش های مرتبط نشانگر وضعیت نامناسب سلامت مردان و تمایل نداشتن آنان به اصلاح این روند است.
موانع فکری جدی در راه پرداختن به امر سلامت، یک اولویت فکری و نگرشی در مردان ایرانی است. در بعد فرهنگی اولویت نداشتن سلامت در زندگی مردان یک عامل چشمگیر است.

پذیرش مسئولیت های خانوادگی، تامین هزینه های خانواده، نگرانی های مربوط به فرزندان ، نگرانی از صرف هزینه برای سلامت خود از موضوعاتی است که عمدتا اولویت اول را در زندگی مردان متاهل ایفا میکند.

دکتر نزهت کاظمی -مسئول واحد سلامت خانواده و جمعیت مرکز بهداشت شهدای والفجر شیراز